Η Ελλάδα θρηνεί . Πολλά είναι τα ερωτήματα για την εθνική τραγωδία.
Τα θύματα, κυρίως νέα παιδιά, φοιτητές που μετά από ένα όμορφο αποκριάτικο τριήμερο πήραν το τρένο της επιστροφής στα Πανεπιστήμιά τους που δεν είχε γυρισμό και θυσιάστηκαν λόγω της ανεπάρκειας του κράτους.
Έζησαν τη φρίκη, την καταστροφή και θυσιάστηκαν στο βωμό του ανύπαρκτου κράτους. Είναι εκείνα τα παιδιά που αγωνίστηκαν με την πρόοδό τους στη μάθηση για να ξεχωρίσουν με τις επιτυχίες τους, να σπουδάσουν και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα σε ένα Κράτος που παραπαίει μεταξύ του Ανύπαρκτου και του Επικίνδυνου.
Πόση θυσία να χωρέσει ακόμα η Ελλάδα; Πόσο αιματοκύλισμα;
Είναι ευθύνη μόνο του ενός εκτελεστικού οργάνου, του σταθμάρχη; Σαφώς όχι.
Κράτος και εξουσία σε απόγνωση.
Από την πρώτη στιγμή ξεδιπλώνονται τα προβλήματα στο απαρχαιωμένο σύστημα του ελληνικού σιδηρόδρομου.
Δεκάδες οικογένειες βιώνουν τον ανείπωτο πόνο και αυτές τις δύσκολες ώρες για την Ελλάδα ας πούμε ένα: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ με την ανυπαρξία του κράτους.
Είναι η ώρα της σιωπής που τα ουρλιαχτά τους ηχούν δυνατά και διατρανώνουν ότι το δικαίωμα στη ζωή τους αφαίρεσε η ανυπαρξία της ασφάλειας που πρέπει να παρέχει το κράτος στους πολίτες του.